Golubačka tvrdjava srpske rivijere

 

Sve ima svoj kraj pa i naše krstarenje po srpskoj rivijeri. Prošlo začas kao kad kažeš immatriculation des véhicules.

Idemo do Golubačke tvrđave koja je sagrađena u XIV veku. Tokom svoje istorije pripadala je Srbima, Mađarima, Turcima i Austrijancima.

Ostaci srednjovekovnog grada Golupca nalaze se na desnoj obali Dunava, na najnepristupačnijem mestu koje predstavlja ulaz u Đerdapsku klisuru.

Sam prostor tvrđave pripada Nacionalnom parku Đerdap i u okviru je prirodnog rezervata pod nazivom Golubački grad.

Vrednost ovog rezervata ogleda se u postojanju veoma retkih biljnih zajednica i vrsta.

Neposredno pre početka Đerdapskog tesnaca, Dunav je najširi u celom svom toku, a u pravcu rumunskog sela Koronine i tvrđave, na sredini reke, viri stena visoka oko 5 m, poznata kao ,,Baba-kaj’’ (što na turskom znači ,,pokaj se’’).

Za ovu stenu, kao i za samu tvrđavu, vezuju se mnoge legende koje govore o imenu, životu i smrti, ljubavi i ratu.

Golubačka tvrđava podignuta je na visokoj steni koja se uzdiže nad desnom obalom Dunava, na samom početku Đerdapske klisure. Nepravilne je osnove, sa bedemima koje prate konfiguraciju terena.

 Zbog efikasnije odbrane, grad je unutar bedema pregrađen na nekoliko celina (bezbedonosnih zona).

Devet masivnih kula od 25 m međusobno su povezane bedemom i raspoređene tako da brane grad kako sa kopna, tako i sa vode.

U donjem delu grada, nalazila se palata, a uzvodno od nje Turci su sagradili nisku osmostranu kulu da bi zaštitili grad sa zapadne strane i obezbedili pristanište.

Glavni ulaz u tvrđavu bio je sa zapadne strane. Utvrđenje se prvi put pominje 1335. godine, bila je nastanjena ugarskom vojničkom posadom. Iste godine, dolazi do rata između Ugarskog kralja Karla I Roberta i kralja Dušana. Ugari su se povukli preko Save, Golubac ostaje u ugraskim rukama, dok su okolne teritorije pod srpskom vlašću.

Knez Lazar pokušava da ga osvoji u periodu od 1382. do 1389, napadajući grad opsadnim spravama.

Posle bitke na Kosovu komadant utvrđenja Ostoja (ne onaj što je teglio klavire) ucenjuje Austrijance, koji nude pomoć u ljudstvu, tražeći novac.

Oni odlaze, čudeći se pohlepnom komadantu, a Turci ga osvajaju krajem XV veka.

Ostoja slavi pirovu pobedu, ostaje komadant, ali kratkih rukava u materijalnom smislu. Da ne kažem u majici siledžijki.

Soldi ne rastu na grani. Zato kući se vrati da bi otputovao.